მეტი ინფოFrantz არის 2016 წლის ფრანგული დრამატული ფილმი, რომელიც გადაიღო ცნობილმა რეჟისორმა ფრანსუა ოზონმა. ფილმი ომის შემდგომ პერიოდში ვითარდება და ეყრდნობა 1932 წლის ამერიკული ფილმის Broken Lullaby-ს, რომელიც თავის მხრივ ერნსტ ლიუტვიჩის პიესას ეფუძნება. Frantz წარმოსახავს სიყვარულისა და დანაშაულის მძიმე თემებს, რომელთა ფონსაც ისტორიული ტრაგედია – პირველი მსოფლიო ომის შემდეგ ევროპაში დარჩენილი განუკურნავი ჭრილობები ქმნის. ფილმის მოქმედება ვითარდება გერმანიაში, მცირე ქალაქში, ომის დასრულების შემდეგ. ანა, ახალგაზრდა გერმანელი ქალი, ყოველდღე სტუმრობს საფლავს თავისი საქმროს, ფრანცის, რომელიც ომში დაიღუპა. ერთ დღესაც საფლავზე უცნობი ფრანგი ახალგაზრდა, ადრიანი ჩნდება, რომელიც ყვავილებს დებს ფრანცის საფლავზე. ანას და ადრიანის ურთიერთობა სიუჟეტის მთავარი ბირთვი ხდება, რომელიც თანდათან ივსება ფარული ჭეშმარიტებით, გაუცნობიერებელი გრძნობებითა და მძიმე ემოციებით. ფილმი გამოკვეთს ომის შემდეგი საზოგადოების ფსიქოლოგიურ მდგომარეობას – დანაკარგის ტკივილს, სიმართლისა და პატიების ძიებას. ომის შედეგად, გერმანელებსა და ფრანგებს შორის შუღლი კვლავაც ცოცხალია, თუმცა ანასა და ადრიანის ისტორიაში იმედის ნაპერწკალი ჩნდება, რომელიც ეროვნულ ზიზღს და ტრაგედიას სცდება. Frantz ეხება მძიმე საკითხებს – დანაშაულის გრძნობას, ბოდიშის მოხდასა და ომის პირად ტრაგედიებს. ომი აქ არა მხოლოდ მასობრივი კატასტროფაა, არამედ პირადი ცხოვრების დამანგრეველი ძალა. ადრიანი სიმბოლოა სირთულეებით სავსე შერიგების გზისა, რომელიც სიმართლისგან გადის. ფილმი მრავალ სიმბოლოს იყენებს: შავ-თეთრი კადრები ფილმის უმეტეს ნაწილს მოიცავს და ომისშემდგომი სევდის სიმბოლოდ გვევლინება, თუმცა მომენტებში ფერები ჩნდება, განსაკუთრებით მაშინ, როცა პერსონაჟები ბედნიერების ნაპერწკალს პოულობენ. ფერი იმედისა და სიცოცხლის დაბრუნების მეტაფორად გვევლინება. ფრანსუა ოზონი ფილმს დიდი სენსიტიურობით წარმართავს. მისი კადრები გამორჩეულია ესთეტიკურობითა და სიმშვიდით, რაც ომის შემდგომ პერიოდში დატოვებულ მძიმე განცდებს კიდევ უფრო ამძაფრებს. რეჟისორი ანას პერსონაჟზე განსაკუთრებულად ფოკუსირდება – მისი ტკივილი და ცვლილებები მაყურებელისთვის ყველაზე ნათლად ჩანს. მუსიკალური გაფორმება და მელანქოლიური ატმოსფერო ფილმს განსაკუთრებულ სიღრმეს ანიჭებს. ოზონი ახერხებს ისე გააცოცხლოს ომისდროინდელი გარემო, რომ თითოეული დეტალი – ქუჩები, სახლები, საფლავები – ისტორიას თავადვე ჰყვებიან. პაულა ბერი ანას როლში – მისი შესრულება სავსეა ემოციური სიღრმით, რაც ფილმის მძიმე ატმოსფეროს კიდევ უფრო გამოკვეთს. ანა ძლიერი, მაგრამ ტკივილით სავსე პერსონაჟია, რომელიც სიმართლის აღმოჩენისას რთულ არჩევანს დგას წინაშე. პიერ ნინე ადრიანის როლში – ის ორაზროვანი, მაგრამ სასოწარკვეთილი ფრანგის სახეს ქმნის, რომელსაც სიმართლის ტვირთი აწევს. Frantz არის ფილმი, რომელიც საოცარი სენსიტიურობით ეხება ომის ტრაგედიასა და ადამიანური ურთიერთობების სირთულეს. ეს არის ამბავი ტკივილზე, პატიებაზე და იმედის პოვნის მცდელობაზე. ფრანსუა ოზონის ნამუშევარი გვახსენებს, რომ მიუხედავად ეროვნული განსხვავებებისა და ომის მიერ დატოვებული ნაპრალებისა, ადამიანური კავშირები ყოველთვის იპოვიან გზას. Frantz თავისი ვიზუალური სილამაზითა და ემოციური სიღრმით ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ისტორიული დრამაა თანამედროვე კინოში.